De eerste Week

Afgelopen week heb ik veel nieuwe dingen gezien. Dinsdag kreeg ik een rondleiding van Zhong-Liang, de PhD-student die mij ook van het vliegveld kwam ophalen, door de laboratoriums gehad. Hier heb ik kennis gemaakt met HUBO en het team dat er aan werkt. HUBO is de robot die ik voor ogen heb om het onderzoek mee te doen. Helaas zat HUBO in de werkbank, zodat een demo niet mogelijk was. Verbazingwekkend genoeg schoof de leidinggevende docent dr. Wei He mijn onderzoeksvoorstel (dat al goedgekeurd was door de professor Sam Ge, mijn begeleider op hier aan de UESTC) heel simpel aan de kant en vroeg of ik een ander onderzoek kon doen. Schijnbaar had dat onderzoek meer prioritijd. Ik had begrepen dat Chinezen nooit rechtstreeks “nee” zeggen, dus besloot ik om een ontwijkend antwoord te geven. Ik maakte duidelijk dat ik dat eerst met mijn mentor op de TU/e moest overleggen en dat ik ook met Sam Ge moest overleggen. Hiermee eindigede mijn bezoek aan het laboratorium van Wei He.

Woensdag heb ik Shirley ontmoet, de secretaresse van Sam. Ze vroeg naar mijn onderzoek. Ik begon met uitleggen. Meteen na de eerste paar zinnen duwde ze een boek in mijn handen. Het was de bundel conference papers van de conferentie over Social Robotics die hier in Chengdu in 2012 was georganiseerd. In deze bundel zit ook het artikek waar ik mijn onderzoek op verder bouw. Shirley snapte dus in welke richting ik wil gaan, namelijk de sociale kant van robots, de interactie die robots met mensen hebben en de vraag waarom mensen soms wel en soms niet sociaal gedrag naar technologie vertonen. Nadat ik Shirley de inhoud van mijn onderzoek had uitgelegd, vertelde ze me een en ander over de campus en de professor. Ze vertelde dat de professor dit weekend op de campus zou zijn en dat ik dan een gesprek met hem kan hebben over mijn onderzoek. Ook vroeg ze hoe ik het eten vond. Ik vertelde haar dat ik me had voorbereid op pittig eten, maar dat de pittigheid tot nog toe mee viel. Shirley zou me laten zien waar je pittig kunt eten. In de tussentijd was er een student, Liu Peigen, binnen gekomen. Shirley vroeg aan hem of hij artikelen in het Engels voor me kon regelen, die betrekking hebben op mijn onderzoek en die hier aan de UESTC zijn geschreven. De student kon zelf amper Engels, waardoor Shirley genoodzaakt was om als een tolk ons gesprek te begeleiden. Aan het einde van ons gesprek liepen we naar buiten. Het was al 17.00u en Shirley was klaar met werken. Na een tijdje over de campus te hebben gelopen wees Shirley een gebouw aan. "Kijk, daar krijg je pittig eten", zei ze. Ik ging er vanuit dat we daar dan nu ook gingen eten. Tot mijn verbazing nam Shirley afscheid en zei dat ze me nog zou smsen als Sam was aangekomen. Blijkbaar was het dus letterlijk alleen laten zien in plaats van samen een hapje eten.

Donderdag was een soort rustdag. Sam zou pas op zijn vroegst aankomen en ik had gisteren tot laat in de avond/nacht nog gewerkt aan een project in Eindhoven waarvan de deadline vandaag was. Ik besloot om me nog eens mijn onderzoek door te nemen, een paar Chinese woordjes te leren en een verslag te verbeteren waar ik vlak voor vertrek al een beoordeling voor had gekregen. Omdat ik vrijdag rond het middaguur nog geen berichtje van Shirley had gekregen over de aankomst van Sam, leek het mij nuttig om de campus te verkennen (zie foto’s). ’s Avond ben ik naar de plaatselijke hamburgertent gegaan. Ik kon even geen noedels of rijst meer zien. Hier kwam ik in gesprek met een masterstudent. Hij vond het verbazingwekkend dat ik als masterstudent een onderzoek mocht uitvoeren. Hier is dat schijnbaar puur iets voor PhD-studenten en doen masterstudenten alleen onderzoek in groepsprojecten. Toen ik thuis kwam kreeg ik een berichtje van Zhong-Lian: “Morgen om 10 uur kun je met Sam spreken.”

Goed, dus Chinezen werken gewoon door in het weekend. Om 9.00u stond ik op vandaag om vervolgens om 9.30u te voet te vertrekken naar het hoofdgebouw. Daar aangekomen bleek dat Sam nog niet was gearriveerd en niemand wist met zekerheid te zeggen of hij wel echt zou komen of niet. Rond 11.00u kwam het bericht dat Sam het vandaag niet zou halen om nog naar de universiteit te komen. Zhong-Liang vroeg of ik nog door wou werken (lees: facebook voor 1000e keer checken, dit verslag typen en mijn onderzoeksvoorstel nog eens doorlezen) of dat ik terug naar mijn kamer ging. Als ik zou blijven, zou hij me rond 12.00u meenemen voor de lunch. Dat leek me wel een goede deal, dus ik besloot om nog maar een paar keer facebook te bekijken en verder te typen aan dit verslag. Precies om 12.00u kwam Zhong-Liang me halen voor de lunch. Hij had een mede PhD-student bij zich (waarvan de naam mij nu even is ontschoten). We gingen buiten de campus eten, als in echt eten uit Chengdu. We liepen het campusterrein af. Aan de overkant van de staat lag een klein restaurantje, waar we naar binnen gingen. Zhong-Liang en zijn compagnon namen de menukaar voor zich en brabbelde wat in het Chinees. Vervolgens kreeg ik de menukaart voor me met de mededeling dat ik de plaatjes moest aanwijzen en dat ik daar mijn keuze uit moest maken. “Slik”, op pagina 1 vond waren twee plaatjes te zien van eenden- en konijnenkoppen. Ik bladerede verder. De rest zag er vrij normaal uit, maar zou waarschijnlijk enorm pittig zijn. Ik besloot om geen keuze te maken en de keuze over te laten aan Zhong-Liang. Met een brede grijns pakte hij de menukaart weer aan. Het werd een mix van verschillende gerechten: eendenkop, konijnenkop, pikante groentemix met konijnenvlees, pikante groentemix met varkensvlees, eiersoep, een soort gebakken bladsla en natuurlijk rijst. Ik moet eerlijk zeggen, de koppen stelde niet veel voor, meer bot dan vlees (dan reken ik tong, hersenen, neus en ogen mee als vlees). Maar de prikante groentemix smaakte heerlijk en goed afgewisseld worden met de eiersoep om de smaakpapillen tot rust te laten komen. Uiteindelijk keerde ik met Zhong-Liang terug naar het hoofdgebouw. Hier kwam ik Liu Peigen tegen, de student tegen die van Sherley de opdracht had gekregen om papers voor mijn onderzoek te vinden. Hij vroeg naar mijn mailadres en raakte zo aan de praat. Het gesprek ging al snel niet meer over de twee papers die hij me zou opsturen. Allerlei onderwerpen passeerde de revue met als hoogtepunt, jawel, Sinterklaas. Ik heb hem proberen uit te leggen dat Nederland een eigen Santa Claus heeft die Sinterklaas heet. Hij kon niet geloven dat je als kind in zo’n verhaal kunt geloven. Aangezien dit China is en ik niet weet hoe goedgelovig de mensen hier zijn, hield ik het er maar bij dat je als kind al snel iets geloofd als de hele wereld om je heen zegt dat iets waar is. Tja, het blijft een apart verhaal dat moeilijk aan een niet-Nederlander is uit te leggen.

Voor iedereen een fijne Sinterklaas en dat Zwarte Piet nog lang Zwarte Piet mag blijven!